1063 – نمایشگاه جهانی بروکسل

عبارت «نمایشگاه جهانی» یا (به انگلیسی: “World Exposition”) و به گفتار ساده‌تر «اکسپو» (به انگلیسی: “Expo”) به دسته‌ای از نمایشگاه‌های بزرگ و با گستره عمومی که در بازه زمانی سه تا شش ماه برگزار می‌شود اطلاق میگردد.

نمایشگاه 58 ، همچنین شناخته شده به عنوان نمایشگاه جهانی بروکسل 1958(هلندی : Brusselse Wereldtentoonstelling ، فرانسوی : نمایشگاه Universelle et Internationale de Bruxelles) ، از 17  آوریل تا 19 اکتبر 1958 برگزار شد. این اولین نمایشگاه بزرگ جهانی پس از جنگ جهانی دوم بود که تحت Bureau International des Exhibitiontions (BIE) انجام می گرفت.

تقریباً 15000 کارگر سه سال را صرف ساختن سایت 2 کیلومتری (490 هکتار) در فلات Heysel ، 7 کیلومتری (4.3 مایل) شمال غربی مرکز بروکسل ، بلژیک نمودند. بسیاری از ساختمانها از نمایشگاه بین المللی بروکسل 1949 ، که در همان سایت برگزار شده بود ، مورد استفاده مجدد قرار گرفتند.

موضوع نمایشگاه 58 “bilan du monde، pour un monde plus humain “(به انگلیسی:” ارزیابی جهان برای جهانی انسانی تر “) ، بود که در حقیقت شعاری با الهام از ایمان به پیشرفت فنی و علمی و همچنین بحث های پس از جنگ در مورد استفاده اخلاقی از قدرت اتمی را آشکار می ساخت.

سازه اتمیوم، اثر آندره واترکین، که در اکسپو 1958 بروکسل به نمایش گذاشته شد. این سازه مظهر یک کریستال آهن می باشد که 165 میلیارد بار بزرگتر شده است. این سازه 48 ساله اخیرا به طور کامل ترمیم و بازسازی شد. اکسپو بروکسل، اولین نمایشگاه پس از پایان جنگ جهانی دوم، به عنوان پشت پرده ای جهت آغاز جنگ سرد فرهنگی بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی مورد استفاده قرار گرفت.

نمایشگاه اکسپو 58 یازدهمین نمایشگاه جهانی بود که به میزبانی بلژیک برگزار شد و پنجمین نمایشگاه آن در بروکسل بود که پس از برگزاری نمایشگاه ها در سال های 1888 ، 1897 ، 1910 و 1935 برگزار شد. 41.5 میلیون بازدید کننده برای نمایشگاه 1958 به بلژیک آمدند و باعث شد نمایشگاه 58 بعد از نمایشگاه جهانی 1900 Universelle و نمایشگاه بین المللی پاریس که 48 میلیون بازدید کننده را به خود جلب کرد دومین نمایشگاه بزرگ جهانی باشد. هر 25 سال با شروع سال 1855 ، بلژیک برای جشن گرفتن استقلال ملی خود بعد از انقلاب بلژیک 1830 ، رویدادهای بزرگ ملی ترتیب داده بود. با این حال ، دولت بلژیک تحت نخست وزیری آشیل ون آکر تصمیم گرفت برای داشتن بودجه اضافی برای نمایشگاه 1958 ، در سال 1955 از برگزاری جشن ها چشم پوشی کند. از زمان نمایشگاه 58 ، بلژیک دیگر هیچ نمایشگاه جهانی ترتیب نداده است.

بیش از چهل کشور با بیش از چهل و پنج غرفه ملی ، شامل کنگوهای بلژیک و بلژیک ، در نمایشگاه 58 شرکت کردند.بخش کنگو بلژیک در 19 هکتار در مجاورت مدل Atomium واقع شده بود. کنگو بلژیک ، امروزه به عنوان جمهوری دموکراتیک کنگو شناخته می شود ، در آن زمان یک استعمار بلژیک بود. سازمان دهندگان نمایشگاه همچنین شامل مشارکت کنندگان سرزمین های معتبر سازمان ملل متحد Ruanda-Urundi (امروز ، رواندا و بوروندی ) در بخش کنگو بلژیک بودند. ، بدون تمایز این بخش به هفت غرفه تقسیم شد: کنگو بلژیک و کاخ Ruanda-Urundi ، کشاورزی ؛ مأموریت های کاتولیک ؛ بیمه ، بانکها ، تجارت ؛ معادن و متالورژی؛ انرژی ، ساخت و ساز و حمل و نقل ؛ یک دهکده بومی (دهکده بومی). بخش کنگو بلژیک ، بیش از هر چیز ، برای نمایش کار “تمدن” استعمار بلژیک بود. Ville indigène یکی از برجسته ترین “باغ وحش های انسانی” مدرن قرن بیستم است.

باغ وحش انسان

نمایشگاه دیگری در غرفه بلژیک دهکده کنگو بود که برخی با نام تجاری باغ وحش انسانی .وزارت مستعمرات نمایشگاه کنگو را ساخت و قصد داشت ادعای “تمدن” “آفریقایی های بدوی” را نشان دهد. هنر بومی کنگو برای نمایش رد شد ، زیرا وزارت ادعا کرد که “به میزان کافی کنگو نیست”. در عوض ، تقریباً همه هنرهای به نمایش درآمده توسط اروپاییان به سبک هدفمند بدوی و تقلیدی خلق شده اند و در ورودی نمایشگاه یک نیم تنه از پادشاه لئوپولد دوم وجود داشت که میلیون ها کنگو در زیر استعمار او کشته شدند. 700 کنگویی که برای نمایش در این وزارتخانه برگزیده شدند ، شهرنشینانی تحصیل کرده بودند که بلژیکی ها از آنها با عنوان évolués یاد می کنند ، به معنای واقعی کلمه “تکامل یافته” ، اما آنها را با لباس “بدوی” می پوشند و یک نگهبان مسلح آنها را از برقراری ارتباط با بلژیکی های سفیدپوست که برای مشاهده آنها آمده اند. طبیعت عجیب و غریب این نمایشگاه توسط مطبوعات بین المللی و مطبوعات بین المللی تحسین شد و حتی روزنامه سوسیالیستی بلژیک Le Peuple به تصویر کشیدن آفریقایی ها پرداخت و گفت: “این کاملا با واقعیت تاریخی مطابقت دارد”. با این حال ، در اواسط ماه ژوئیه ، مردم کنگو نسبت به رفتار حقیرانه ای که از تماشاگران دریافت می کردند اعتراض کردند و خواستار اعزام به خانه شدند ، به طور ناگهانی نمایشگاه را خاتمه دادند و دلسوزی روزنامه های اروپا را جلب کردند.